Choć Amerykanie nie wymyślili samochodu, to wymyślili przemysł samochodowy, jaki znamy dzisiaj. Od samego początku firmy samochodowe rozkwitały w Ameryce, zmieniając krajowy krajobraz i świat. Wystarczy przypomnieć sobie Forda T, definitywny samochód XX wieku, który sprzedawał się w milionach sztuk na całym globie. Ale z drugiej strony widma, Ameryka była domem dla dziesiątek marek high-end, które były uosobieniem luksusu i wydajności, nawet w czasach Wielkiego Kryzysu. Jedną z takich nazw jest Auburn. Zapomniana, ale majestatyczna marka z tamtych wczesnych czasów. Firma, która zaginęła w korytarzach czasu, ale zdołała wyprodukować jedne z najszybszych i najbardziej efektownych samochodów tego okresu. Oto historia Auburn Speedster, rzeczywistego amerykańskiego samochodu sportowego, na długo przed Chevroletem Corvette.
Firma Auburn Motor Company została założona w Auburn, w stanie Indiana, w 1900 roku, dokładnie u progu ery motoryzacji. Od początku samochody Auburn były szybsze i lepiej wyglądały od konkurencji. Co ciekawe, firma produkowała mocne i zaawansowane modele, które mogły konkurować z luksusowymi markami takimi jak Cadillac, Marmon czy Lincoln, ale były bardziej przystępne cenowo. Jednak w połowie lat 20-tych Auburn borykał się z brakiem popytu i zmianą właściciela, gdy legendarny Errett Lobban Cord objął stanowisko prezesa firmy. Cord, już jako odnoszący sukcesy biznesmen, chciał wypromować Auburn jako markę sportową wraz ze swoją nowo wprowadzoną marką Cord i Duesenberg, w której nabył udziały. Pierwszą rzeczą, którą zrobił, było zainicjowanie budowy wysokiej klasy. Ten luksusowy samochód zadziwiłby entuzjastów motoryzacji i przyciąga zamożnych nabywców szukających najwyższej wydajności i stylu.
Na rok przed niesławnym krachem giełdowym w 1929 roku, Auburn zaprezentował pierwszego Speedstera. Zbudowane na standardowym podwoziu z ulepszonym silnikiem o prostej ósemce, pierwsze modele Speedster były wyjątkowe ze względu na dużą moc, fantastyczny design i charakterystyczny tył w kształcie “boat tail”. Przednia szyba była stromo stelażowa, co podkreślało osiągi 4,7-litrowego silnika o prostej ósemce. Moc wynosiła 115 KM, a prędkość maksymalna była bliska 100 mph. Moc trafiała na tylne koła za pośrednictwem 3-biegowej manualnej skrzyni biegów. W czasach, gdy większość samochodów na drogach miała prędkość maksymalną 40 mph, była to maszyna co najwyżej niesamowita. Bardzo szybko Speedster otrzymał nieco zmodernizowany silnik o mocy 120 i 125 KM oraz bardziej wydłużone podwozie dla lepszego prowadzenia. Samochody te mogły szybko przekroczyć 100 mph, co czyniło je najszybszymi drogowymi modelami epoki.
Auburn radził sobie dobrze do późnych lat 20-tych, kiedy to światowy kryzys finansowy mocno uderzył w firmę, a ta straciła większość swoich nabywców. Z biznesowego punktu widzenia Auburn miał osiągi czy kunszt wysokiej klasy samochodów, ale nie miał takiego uznania na rynku. Gdy nastała depresja, zniknęli nabywcy z klasy średniej, a Auburn nie był atrakcyjny dla ludzi zamożnych ze względu na brak siły marki. Ponadto były one zbyt drogie dla nabywców samochodów ekonomicznych. Jednak Cord pchnął dalej, wprowadzając drugą serię modeli Speedster w 1931 roku. Ten model był jeszcze szybszy i mocniejszy, dzięki masywnemu 6,4-litrowemu silnikowi V12 o mocy 160 KM. Ponieważ model ten został wprowadzony w środku kryzysu gospodarczego i ponieważ był bardzo drogi, ukończono tylko 25 samochodów.
Errett Lobban Cord nie porzucił jednak swojego pomysłu. W 1934 roku firma wprowadziła kultowy Auburn Speedster 851, który był najlepszą iteracją tego modelu. Wraz z ulepszonym podwoziem, Speedster 851 posiadał nowo zaprojektowane nadwozie, w którym zastosowano nowe techniki konstrukcyjne, aby zmniejszyć złożoność i utrzymać koszty produkcji na niskim poziomie. Pomimo zapierającej dech w piersiach urody z długą maską i wyeksponowanymi rurami wydechowymi, Auburn Speedster 851 miał bardzo ciekawy układ napędowy. 4,6-litrowa prosta ósemka powróciła, ale w dwóch poziomach mocy – 150 i 160 KM, w zależności od opcji doładowania. Ale to nie wszystko; inżynierowie z Auburn wymyślili genialny sposób na poprawienie i dostosowanie osiągów samochodu za pomocą tylnego mechanizmu różnicowego o podwójnym przełożeniu. Speedster 851 miał dwa zestawy przełożeń tylnej osi, standardowe 3,0:1 i wyczynowe 4,5:1. Sterowanie odbywało się za pomocą dźwigni na kolumnie kierownicy i pedału sprzęgła, dzięki czemu kierowca mógł wybrać, czy chce jechać spokojnie, czy też docisnąć samochód do granic możliwości. Ponieważ Speedster 851 miał trzybiegowy manual, dzięki temu systemowi miał efektywnie sześć biegów (trzy w trybie standardowym i trzy w trybie wyczynowym). Było to bardzo zaawansowane rozwiązanie, które dawało mu prędkość maksymalną ponad 110 mph, co jak na standardy połowy lat 30-tych było wyczynem zdumiewającym.
Niestety, żadna z tych cech, ikoniczny design, światowej klasy osiągi i szereg sławnych hollywoodzkich właścicieli nie mogły uratować Auburn przed upadkiem w 1937 roku. Recesja i brak uznania ze strony zamożnych klientów sprawiły, że Auburn nie zdołał sprzedać wystarczającej liczby samochodów, aby utrzymać się na powierzchni. W tym samym czasie inne firmy Corda, Cord i Duesenberg, zostały zmuszone do zamknięcia swoich drzwi i stały się częścią historii motoryzacji. Ostatecznie Auburn Speedster nie zdołał uratować firmy, ale udało mu się stać jednym z najbardziej poszukiwanych amerykańskich samochodów klasycznych, jakie kiedykolwiek powstały. W ciągu ośmiu lat produkcji, od 1928 do 1936 roku, powstało zaledwie około 260 samochodów w trzech seriach. Nie wiadomo ile przetrwało dobrze udokumentowanych przykładów, to samochody za milion dolarów, i to nie bez powodu. Auburn Speedster, zwłaszcza model 851, jest najlepszym uosobieniem amerykańskiej stylistyki samochodów Art-Deco i triumfu techniki i stylu.
