De vooroorlogse Franse luxe en performance auto’s zijn een van de meest gewilde klassiekers aller tijden. Verleidelijke vormen, krachtige motoren en autosportervaring maakten deze coupés en cabriolets tot de droom van een echte kenner en kroonjuwelen van elke opmerkelijke collectie. Maar tussen al die glorieuze machines was er één model dat het hele tijdperk perfect verpersoonlijkte en waarschijnlijk het belangrijkste voorbeeld bleef – Bugatti Type 57. Deze mythische machines, die het midden houden tussen werkelijkheid en fictie, waren de beste auto’s die Bugatti ooit maakte. Helaas waren zij ook de laatste relevante serie voordat de legendarische autofabrikant begin jaren ’50 zijn deuren sloot. Laten we eens kijken wat het Type 57 zo iconisch maakt.
In 1934, het jaar waarin het Type 57 werd geïntroduceerd, was Bugatti al een wereldberoemd luxe- en sportwagenmerk. Ettore Bugatti, gekenmerkt door unieke techniek en design, was geobsedeerd door technische innovaties, technische uitmuntendheid en autosportsuccessen. Modellen als het Type 35 beheersten de Grand Prix-circuits en zijn elegante luxemodellen waren niet meer weg te denken uit de high society. Zijn compromisloze aanpak betekende echter dat het bedrijf vaak flirtte met faillissement, en mislukte megalomane projecten zoals Type 41 Royale zetten het merk extra onder druk. In het begin van de jaren ’30 had Bugatti wanhopig een hit nodig en een auto die het zou opnemen tegen binnenlandse concurrenten als Delahaye en Delage, maar ook tegen Bentleys, Duesenbergs en andere hoogwaardige auto’s uit die tijd. De nieuwe auto moest sneller, beter gebouwd en krachtiger zijn dan zijn voorganger, de Type 49, die begin jaren ’30 al behoorlijk verouderd was.
Ook al stond Ettore bekend als een automobiele despoot en controlefreak die het bedrijf en zijn activiteiten in zijn greep hield, toch liet hij zijn zoon wijselijk het nieuwe model bouwen. Begin twintig was Jean Bugatti een zeer jonge, maar immens getalenteerde ingenieur die de wensen van zijn vader kon verwerken, het vermogen en de rijeigenschappen kon opvoeren en een door en door moderne auto kon presenteren die tot vele taken in staat was. In 1934 presenteerde Bugatti met trots het Type 57. Interessant is dat toen Bugatti het Type 57 presenteerde, ze niet het complete voertuig lieten zien, maar alleen het chassis met de motor en de aandrijving. In die tijd hadden kleine bedrijven zoals Bugatti niet de capaciteit om zelf carrosserieën te produceren, en klanten kochten in feite het chassis van Bugatti en gaven vervolgens opdracht aan een van de vele carrosseriebouwers om op maat gemaakte carrosserieën voor hun nieuwe auto te kopen. De Bugatti Type 57 is dan ook te vinden in talrijke carrosserievormen, van cabriolet en coupé tot sedan en roadster.
Hoewel het Type 57 geen volledig nieuw ontwerp was, werd het enorm verbeterd en had het een opnieuw ontworpen rechte achtermotor met 3,3 liter cilinderinhoud en 135 pk in basistrim. De motor was voorzien van dubbele bovenliggende nokkenassen, een zeldzame en uit de racerij afkomstige oplossing die voor een hoog vermogen zorgde. Jean had voor ogen dat het Type 57 tandwielen zou gebruiken in plaats van riemen (of kettingen), en Bugatti’s ambachtelijke monteurs maakten de hele motor zorgvuldig in elkaar. Het had geavanceerde hydraulische remmen, geïntroduceerd tijdens de productie, en aanzienlijke prestaties. Afhankelijk van de uitvoering en de carrosserie kon de Type 57 115 mph halen, wat in het midden van de jaren dertig als Ludacris-snelheid werd beschouwd. Het standaard Type 57 werd verkocht tot 1940, en er werden ongeveer 630 exemplaren gebouwd.
Maar dat was nog maar het begin van het Type 57 verhaal, en Jean Bugatti wist dat dit chassis potentieel had, dus in 1936 bouwde hij het Type 57T en 57C. De T-versie voor “getuned” had een hogere topsnelheid, maar “C” was een waar monster, dat 160 pk leverde met behulp van een mechanische compressor. Jean realiseerde zich echter dat om sneller te gaan, de Type 57 lager en dynamischer moest zijn. Dit vereiste een grondige reengineering van het chassis, de toevoeging van het dry-sump systeem en een groot aantal andere verbeteringen, samen met de nieuwe modelbenaming. De Type 57 S en Type 57 SC was de ultieme uitdrukking van Jean’s aanpak en een van de snelste auto’s van zijn tijd. Met de toevoeging van de supercharger leverde de gereviseerde motor nu maar liefst 175 tot 200 pk en kon de Type 57 meer dan 120 mph halen. Natuurlijk waren de S/SC-modellen erg duur, en Bugatti maakte oorspronkelijk slechts 43 Type 57 S-modellen en slechts twee Type 57 SC-auto’s. Echter, veel eigenaren van T57 S retrofitted de superchargers na het nemen van de levering aan hun voertuigen prestaties te verhogen. In 1936 won Bugatti de Franse Grand Prix met een bijzondere Type 57G “Tank”, die een veel grotere 4,7-liter motor en aerodynamische carrosserie gebruikte.
Maar het verhaal over de Bugatti Type 57 is pas compleet door twee geweldige submodellen te vermelden. De eerste is de lang verloren Bugatti T57 Aerolithe, geïntroduceerd in 1935. De auto was in feite een conceptvoertuig gemaakt op een ingekort chassis en met de carrosserie uit Elektron. Deze unieke legering werd gemaakt van aluminium en magnesium en is nog steeds een van de lichtste legeringen in de autoproductie. Het was echter immens duur (en is dat nog steeds) en stond bekend als zeer brandbaar. Ondanks het feit dat het type 57 Aerolithe de ster van het autoshowcircuit was, ging het eind jaren ’30 verloren en is het waarschijnlijk gesloopt of tot de grond toe afgebrand.
Het andere model is de esoterische en mystieke Bugatti Type 57 Atlantic, het summum van de T57-serie en een van de duurste auto’s ter wereld. Met het ontwerp van de Aerolithe, maar met een licht gewijzigde carrosserie, werd de Atlantic in zeer beperkte aantallen geproduceerd met unieke kenmerken en motor en gericht op de meest veeleisende klanten. Jarenlang werden deze auto’s zelden buiten de collecties gezien, en als ze te koop komen, brengen ze verbazingwekkende prijzen op. Onlangs is chassis nr. 57473 verkocht voor meer dan 40 miljoen dollar!
Hoewel de verkopen van het Type 57 bevredigend waren, met meer dan 700 afgeleverde auto’s, werd de ontwikkeling ervan gestopt door twee ongelukkige omstandigheden. De eerste was de tragische dood van Jean Bugatti in 1939 bij een verkeersongeluk dat het bedrijf en zijn vader grondig schokte. De tweede was WO II, en de productie van het Type 57 stopte net toen de Duitse troepen Frankrijk binnenvielen en met geweld de Bugatti fabriek overnamen om wapens te produceren.
