In de loop der jaren, en vooral in hun hoogtijdagen, hebben de Britse automakers ons evenveel iconische en zeer begeerlijke auto’s geschonken. Toch zijn sommige populairder dan andere, en de Triumph Spitfire is daar zeker één van. Deze legendarische roadster is altijd een keuze geweest van hen die rijervaring boven alles stelden. Tijdens zijn drie decennia durende productie werd hij vervaardigd in vier verschillende generaties, die elk hun charmes hebben. Daarom is het bijna onmogelijk een van hen als de belangrijkste aan te merken. In dit artikel zullen wij alle generaties van de Triumph Spitfire behandelen en nagaan hoe zij de autowereld hebben beïnvloed. Bovendien gaan we na welke van deze roadsters vandaag het meest gegeerd is door autoliefhebbers en verzamelaars.
Hoe de Triumph Spitfire aan zijn naam kwam
Alvorens in te gaan op de technische specificaties en andere details, gaan we eerst dieper in op de oorsprong van de naam Spitfire. In werkelijkheid dankt deze iconische auto zijn naamplaatje aan een andere legende, die de wereld mede veranderde in 1940. Dat was het jaar waarin de Duitsers, die net heel Europa hadden veroverd, hun aandacht op het Verenigd Koninkrijk richtten. Hun plan was om dit laatste restje vrijheid de oorlog te doen opgeven door hun steden en dorpen intensief te bombarderen. En aanvankelijk leek het erop dat de Luftwaffe in hun opzet zou slagen, aangezien zij de totale suprematie in de lucht hadden. Tenminste, totdat de RIF hun strategie had bepaald en de indringers begon af te weren.
Tijdens deze luchtgevechten bleek één vliegtuig in het bijzonder zeer succesvol te zijn en boven de rest uit te steken – de Supermarine Spitfire. Dit nieuw ontworpen gevechtsvliegtuig kon gemakkelijk Messerschmitts en andere Duitse rivalen te slim af zijn, wat de Britten hielp de oorlog in hun voordeel te beslissen. Spitfires, hoe bekwaam ze ook waren, hebben zeker niet in hun eentje de slag om Engeland gewonnen, want andere vliegtuigen hadden ook hun aandeel in dit enorme succes. Maar in de ogen van de natie was het de schitterende Spitfire die het spel veranderde en uiteindelijk het Verenigd Koninkrijk redde. Hierdoor verwierf hij de reputatie van bijna een nationale held, wiens successen sindsdien worden verafgood. Het was niet meer dan normaal dat alles wat daarna de naam Spitfire zou dragen, een enorm gewicht op zijn schouders zou hebben. En in het begin van de jaren ’60 was Triumph vastbesloten dat zij de auto hadden die de uitdaging aan kon. Dus hier is het verhaal over de legendarische Triumph Spitfire.
Spitfires’ bijna noodlottige prototype
Een ander interessant feit over de Spitfire, de auto, is dat hij bijna niet in productie ging. Het werk aan het prototype begon eind jaren 50, toen Triumph nog een op zichzelf staande autofabrikant was. Deze nieuwe roadster zou worden gebaseerd op de succesvolle Herald saloon, waarvan het chassis en de mechanica zouden worden gebruikt. Het belangrijkste verschil tussen de twee zou de carrosserie zijn, met de aankomende roadster ontworpen door de Italiaanse ontwerper Giovanni Michelotti. Maar de productie moest worden uitgesteld vanwege de financiële moeilijkheden van Triumphs in het begin van de jaren ’60. Dit leidde ertoe dat het werd opgekocht door het veel grotere Leyland. De nieuwe eigenaars, die het bijna verlaten prototype ontdekten, waren verrukt over het uiterlijk en brachten het in allerijl in productie.
De eerste generatie Triumph Spitfire
Toen hij in 1962 in productie werd genomen, was de Spitfire bijna identiek aan zijn enkele jaren oudere prototype. De enige opmerkelijke verschillen waren een nieuw ontworpen achterbumper, die nu in twee segmenten was verdeeld, en een andere grille. Afgezien daarvan was deze auto precies wat hij oorspronkelijk moest zijn – een kleine auto met open dak, twee zitplaatsen en een opvallende verschijning. Net als bij zijn concurrenten werden de lijnen van de carrosserie van Triumph gedomineerd door een lange motorkap en een kort, aflopend kofferdeksel. Maar in tegenstelling tot de meeste van hen, bood het een gemakkelijk opvouwbaar dekzeil dak of een hardtop als optie. Een beetje ongewoon, gezien het feit dat de Spitfire een betaalbare roadster was, maar dit werd meer dan verwelkomd door de kopers.
Als prototype deelde de Spitfire roadster van de eerste generatie zijn mechanische onderstel met een meer in massa geproduceerde Herald. Dit betekende dat hij een uitgebreide voorwielophanging had en een snel reagerend tandheugel-en-rondsel stuursysteem, naast andere geavanceerde kenmerken. Maar zijn handelsmerk lag aan de achterkant, waar schommelassen werden gebruikt in plaats van de traditionele fuseeconfiguratie. Deze setup werd berucht door zijn toepassing in de Chevrolet Corvair, die heftig kon oversturen of zelfs omrollen. Maar deze tendens was niet zo prominent in een kleine en lichte auto als de Spitfire. In werkelijkheid kan een ervaren bestuurder het overstuur onder controle houden als het gebeurt en de auto op scherp houden, waardoor de rijervaring nog spannender wordt. De motor was een kleine 1,2-liter viercilinder met drijfstang, goed voor 63 pk. Dit lijkt misschien niet zo veel, maar de Spitfire was extreem licht, met een gewicht van slechts 1500 pond. Met dat en een goed uitgebalanceerde transmissie, bood deze roadster concurrerende prestaties.
Triumph Spitfire’s tweede generatie
Omdat de eerste Triumph een hit was onder de kopers en in grote aantallen werd verkocht, besloot Triumph er niet veel aan te veranderen toen aan de opvolger werd gewerkt. Het resultaat was dat de nieuwe auto, die in 1965 werd geïntroduceerd, gelijk was aan de auto die hij verving, met slechts een paar cosmetische updates. Dit omvatte onder meer een anders vormgegeven grille en luxueuzere bekleding. Ook onderhuids zijn er geen ingrijpende veranderingen, alle mechanica is overgenomen van het vorige model. Toch kreeg de motor een nieuwe carburateur en nokkenas, wat zijn vermogen op 67 pk bracht.
Derde generatie Triumph Spitfire
In 1967, slechts twee jaar na het tweede-gen model, kwam de opvolger uit. Maar deze keer werd de nieuwe auto voorzien van een opvallend nieuw ontwerp en diverse bijgewerkte kenmerken. Terwijl de algemene vorm hetzelfde bleef, had de nieuwe auto agressievere carrosserielijnen. Dit omvatte onder andere veel grotere wielkasten en een herziene voorkant. Het interieur was luxueuzer, met een met hout bekleed instrumentenpaneel en een nieuw stuurwiel.
Net als de vorige modellen, deelde de derde generatie Spitfire de meeste van zijn mechanica met de Herald saloon. Als resultaat gebruikte hij een vernieuwde 1.3-liter motor, die 75 pk ontwikkelde. Met een 0-60 tijd in minder dan 13 seconden en een topsnelheid van bijna 100 mph, was de nieuwe Spitfire meer dan concurrerend met zijn rivalen. Toch werden in 1969 de modellen voor de Amerikaanse markt iets aangepast om te voldoen aan de op handen zijnde emissievoorschriften.
Triumph Spitfire’s vierde iteratie
De Spitfire van de vierde generatie, die in 1970 op de markt kwam, had bijna een identieke voorkant als zijn voorganger, aangezien de ontwerper zich concentreerde op de achterkant. Hier werd een meer vierkante carrosserievorm gebruikt, geïnspireerd op de nieuwe en zeer succesvolle Stag. Aan de binnenzijde werd het instrumentenpaneel verplaatst van de traditionele centrale plaats naar de plaats vóór de bestuurder. Bovendien was een vernieuwde hardtop, die steviger was, beschikbaar.
De meeste mechanica was gelijk aan die van het vorige model. Door het inbouwen van diverse veiligheidsvoorzieningen werd de nieuwe Spitfire iets zwaarder, wat wel invloed had op de prestaties. Maar de belangrijkste verandering werd aangebracht aan de achterwielophanging, om het enigszins onvoorspelbare rijgedrag van de auto aan te pakken. Door de beruchte schommelas te herzien en hem een negatief camber te geven, slaagden de ingenieurs van Triumph erin om de nieuwe Spitfire gemakkelijker onder controle te houden.
De laatste van de Triumph Spitfire
De nieuwe en wat zou worden de laatste Triumph Spitfire werd geïntroduceerd in het najaar van 1973. Gedreven door de goede ontvangst van de oude auto’s, besloten de ontwerpers de buitenkant en het interieur niet ingrijpend te restylen. De enige wijzigingen werden aangebracht aan de bumpers en de koplampen om aan de nieuwe veiligheidsnormen te voldoen. Aan de binnenkant werd comfort zoals verbeterde zetels met hoofdsteunen en elektrische ruitensproeiers beschikbaar.
De belangrijkste update vond plaats onder de motorkap, want de nieuwe auto heeft nu een 1,5-liter motor. Het model, dat de upgrade benadrukte, kreeg een Spitfire 1500 naamplaatje. Maar ondanks de toename van het volume, daalde het vermogen tot een bescheiden 53 pk. Dit was het gevolg van de lagere compressieverhouding, die nodig was om de in de VS populaire brandstof met een lager octaangehalte te kunnen gebruiken. Toch had de nieuwe motor veel koppel, wat de rijervaring veel aangenamer maakte. Uiteindelijk bleef de Spitfire 1500 in productie tot 1980.
Wat is de meest begeerlijke Triumph Spitfire
In het algemeen zijn alle Spitfire modellen populair bij autoliefhebbers. Het is echter algemeen aanvaard dat auto’s van de derde generatie de beste onder hen zijn, omdat ze de meest competitieve prestaties en rijeigenschappen bieden. De nieuwste variant, de Triumph Spitfire 1500, is ook zeer geliefd om zijn koppelrijke motor en plezierige rijervaring. Deze auto’s zijn niet zo duur, de goedkoopste zijn geprijsd op minder dan $10.000. Aan de andere kant van de schaal kunnen ongerepte modellen prijzen bereiken van ver boven de $30.000.
Conclusie
De Triumph Spitfire was een kleine Britse roadster met open dak die tussen 1962 en 1980 werd geproduceerd. Gedurende deze jaren verlieten meer dan 300.000 auto’s de assemblagelijn. Veel van deze modellen werden in de VS verkocht, wat de weg vrijmaakte voor andere Triumph-modellen op deze lucratieve markt. De meeste eigenaars prezen hun Spitfires voor hun robuuste betrouwbaarheid en opwindende rijervaring, waardoor ze een van de meest begeerde roadsters van hun tijd waren.
