De auto zoals wij die vandaag de dag kennen, in al zijn verschillende vormen, is het resultaat van meer dan een eeuw innovaties en herontwerpen. In die tijd hebben veel revolutionaire modellen de basis gelegd voor nieuwe autosegmenten of in ieder geval de bestaande opnieuw gedefinieerd. Lamborghini kwam bijvoorbeeld niet alleen met hun eerste productiesportwagen toen ze de Miura introduceerden. In plaats daarvan hebben ze ook een model gelegd voor wat we nu kennen als supercars. Evenzo zouden de termen muscle en car waarschijnlijk nooit zijn samengevoegd als de Mustang niet uit de stal van Ford was gekomen.
Toch wordt vaak vergeten dat deze auto’s, hoe baanbrekend ze ook waren, gebreken hadden en meestal verre van perfect waren. En het was aan de modellen die volgden om deze tekortkomingen te verhelpen en toch trouw te blijven aan het oorspronkelijke recept. Omdat dit meestal betekende dat de laarzen van een legende moesten worden gevuld, stonden deze auto’s vaak voor een kolossale uitdaging. Een van die auto’s was de Ferrari 275, die tot taak had in de voetsporen te treden van een van de meest succesvolle sportwagens ooit gemaakt – de legendarische 250 GTO.
Ferrari 275’s achtergrond
De late jaren 50 en vroege jaren 60 waren fantastische jaren voor, in die tijd, een kleinschalige sportwagenfabrikant genaamd Ferrari. In deze periode lanceerde de in Maranello gevestigde fabrikant een zeer succesvolle 250-serie, die hun eerste model werd dat in grote aantallen werd gemaakt. En de meest opvallende onder hen was ongetwijfeld de iconische 250 GTO. Gezien zijn racestamboom moet deze auto uiteraard snel en competitief zijn op het circuit. En dat was het ook, want hij won bijna elk race-evenement waaraan hij deelnam, met 3 opeenvolgende triomfen in het FIA GT-kampioenschap als meest opvallende. Maar waar de 250 GTO echt uitblonk ten opzichte van zijn hedendaagse rivalen was het alledaagse gebruiksgemak. In tegenstelling tot de meeste racewagens uit die tijd was hij gemakkelijk te besturen, redelijk comfortabel en verrassend betrouwbaar. Daardoor kon de eigenaar zijn 250 GTO meenemen naar het circuit, er de hele dag mee doorrijden en ‘s avonds weer naar huis rijden.
Maar in de loop der jaren begon de 250 GTO geleidelijk aan zijn leeftijd te tonen. Hoe succesvol ook, deze auto, met zijn verouderde chassis en ophanging, zou snel verouderd zijn. En met felle concurrentie, waaronder Aston Martin, Jaguar en Maserati, die op de deur klopte, kon dit niet genegeerd worden. Dus tegen het midden van de jaren ’60 was Ferrari onvermoeibaar bezig met de ontwikkeling van de langverwachte opvolger van de 250. De nieuwe auto moet er in wezen uitzien en aanvoelen als de auto die hij vervangt, terwijl hij ook verschillende innovaties en verbeteringen introduceert. En omdat hij een iets grotere motor zou krijgen, zou hij ook een nieuwe naam krijgen die dat feit weerspiegelt.
Ferrari 275 – het uiterlijk
Aan de buitenkant had de Ferrari 275 een ernstig deja-vu effect, wat geen verrassing was gezien zijn primaire bedoeling. Als spirituele opvolger van de 250 GTO moest de nieuwe auto een vergelijkbare algemene vorm en bijna identieke designkenmerken hebben. Met dat in gedachten kan alles wat gezegd is over het ontwerp van de 250 ook gebruikt worden om de 275 te beschrijven. Toch betekent dat niet dat de nieuwe auto slechts een kopie was van het model dat hij verving. In feite hebben de ontwerpers van Pininfarina een opmerkelijke prestatie geleverd door hem visueel onderscheidend te maken.
Maar in de loop der jaren begon de 250 GTO geleidelijk aan zijn leeftijd te tonen. Hoe succesvol ook, deze auto, met zijn verouderde chassis en ophanging, zou snel verouderd zijn. En met felle concurrentie, waaronder Aston Martin, Jaguar en Maserati, die op de deur klopte, kon dit niet genegeerd worden. Dus tegen het midden van de jaren ’60 was Ferrari onvermoeibaar bezig met de ontwikkeling van de langverwachte opvolger van de 250. De nieuwe auto moet er in wezen uitzien en aanvoelen als de auto die hij vervangt, terwijl hij ook verschillende innovaties en verbeteringen introduceert. En omdat hij een iets grotere motor zou krijgen, zou hij ook een nieuwe naam krijgen die dat feit weerspiegelt.
Ferrari 275 – het uiterlijk
Aan de buitenkant had de Ferrari 275 een ernstig deja-vu effect, wat geen verrassing was gezien zijn primaire bedoeling. Als spirituele opvolger van de 250 GTO moest de nieuwe auto een vergelijkbare algemene vorm en bijna identieke ontwerpkenmerken hebben. Met dat in gedachten kon alles wat werd gezegd over het ontwerp van de 250 ook worden gebruikt om de 275 te beschrijven. Toch betekent dat niet dat de nieuwe auto slechts een kopie was van het model dat hij verving. In feite hebben de ontwerpers van Pininfarina een opmerkelijke prestatie geleverd door hem visueel onderscheidend te maken.
Belangrijker is dat de nieuwe 275 verschillende mechanische innovaties bevatte die hem onderscheidden van zijn voorganger. Dit omvatte een transaxle transmissie met een versnellingsbak achteraan, wat zorgde voor een betere gewichtsverdeling en een beter rijgedrag. Bovendien was dit Ferrari’s eerste wegauto met onafhankelijke ophanging rondom, met een dubbele-wishbone configuratie achter en voor. De laatste van de toen baanbrekende innovaties waren de door Dunplo ontwikkelde schijfremmen, die op alle vier de wielen werden gemonteerd. Dit alles gaf de Ferrari 275 echt racepotentieel zonder afbreuk te doen aan comfort en dagelijkse bruikbaarheid.
Hoe was de Ferrari 275 om te bezitten
Met zoveel op zijn schouders, had de Ferrari 275 niets minder dan een technisch meesterwerk moeten zijn. Maar helaas bleek dat vroege modellen enkele ernstige en zeer vervelende gebreken vertoonden, die de reputatie en het erfgoed van de auto in gevaar hadden kunnen brengen. Om te beginnen was er die revolutionaire en innovatieve transaxle aandrijflijn configuratie. Om hem robuust te maken, ontwierpen de ingenieurs in Maranello hem uit één stuk dat de motor aan de ene kant en de transmissie aan de andere kant verbindt.
Hoewel deze configuratie, althans in theorie, een geweldig idee leek, waren de prestaties in de praktijk niet overtuigend. Het probleem was dat het snel zou slijten bij de geringste afwijking. Dan waren er nog de schijfremmen, die niet alleen scherp en doeltreffend waren, maar ook snel verzwakten. In de meeste gevallen gebeurde dit al na een paar keer hard remmen en zonder voorafgaande waarschuwing. Behalve uiterst frustrerend, was dit ook zeer gevaarlijk als het zou gebeuren op een circuit of een bochtige bergweg.
Gelukkig onderkende Ferrari deze problemen en kwam met oplossingen. De cardanas heeft CV-verbindingen gekregen, die voorkomen dat hij slijt, zelfs als de onderdelen van de aandrijflijn niet goed zijn uitgelijnd. Bovendien werd het remsysteem opnieuw ontworpen om de koeling te verbeteren, waardoor ze minder vatbaar zijn voor de beruchte fading. Met deze en diverse andere kleine upgrades werd de Ferrari 275 een waar juweeltje om te rijden en te bezitten.
Ferrari 275 in de autosport
Men mag nooit vergeten dat Ferrari in de eerste plaats een racewagenfabrikant is, en altijd is geweest. Als zodanig zijn de meeste van hun modellen in de eerste plaats ontworpen om te winnen op circuits, en
275 GTB was geen uitzondering. Deze dienden als basis voor Ferrari’s racewagens die meededen in de GT-klasse van 1965.. Toch was de 275 GTB Competizione Speciale, zoals hij werd genoemd, niet zomaar een uitgeklede versie van het wegmodel. In plaats daarvan werd de carrosserie handgemaakt van een dunnere aluminium beplating, en was het chassis aanzienlijk lichter. Naast een lager gewicht werd de motor getuned tot meer dan 300 pk. Er werden slechts vier van deze auto’s gebouwd, waarmee werd deelgenomen aan prestigieuze evenementen zoals de 1000 km van de Nürburgring of de 24 uur van Le Mans.
Kort over de Ferrari 275
De Ferrari 275 was een in Italië gebouwde tweedeurs sportwagen die tussen 1964 en 1968 werd geproduceerd en in twee verschillende varianten verkrijgbaar was. De coupéversie, genaamd GTB, een afkorting van Gran Turismo Berlinetta, was de sportiefste onder hen. Zijn broertje, een tweedeurs Spider, voorspelbaar aangeduid als GTS, was meer gericht op elegantie en een prachtig uiterlijk. Mechanisch waren deze auto’s bijna identiek, met een 3,3-liter v12 motor, transaxle transmissie en onafhankelijke ophanging. In totaal werden er 972 auto’s voor de weg gemaakt in GTB- of GTS-versie tijdens de vier jaar durende productie. Naast deze road-going modellen werden tientallen gestripte racers gebouwd voor diverse wedstrijden.
