Όταν μιλάμε για αποτυχημένα μοντέλα στην αυτοκινητοβιομηχανία, μιλάμε πάντα για αυτοκίνητα που έχασαν το στόχο τους, είχαν απαίσια ποιότητα, αμφισβητήσιμο σχεδιασμό, μη ικανοποιητικές επιδόσεις και καθόλου στυλ. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, η BMW 507 θα μπορούσε να θεωρηθεί αποτυχημένη, καθώς δεν κατάφερε να φέρει την επιτυχία που επιθυμούσε η εταιρεία. Πουλήθηκε σε πολύ μικρούς αριθμούς, δεν είχε σχεδόν καμία αγωνιστική επιτυχία και εγκαταλείφθηκε μετά από μόλις δύο χρόνια στην αγορά. Είναι λοιπόν αποτυχία; Απλά, όχι. Παρ’ όλα αυτά, η BMW 507 ήταν ένα εκπληκτικό δημιούργημα, ο θρίαμβος της μηχανικής και ένα αυτοκίνητο που έδειξε στον κόσμο ότι η BMW είναι μια εταιρεία ικανή να παράγει τα πιο εκπληκτικά αυτοκίνητα στον πλανήτη. Αυτό το πανέμορφο roadster δεν αποδείχθηκε ο σωτήρας που ήλπιζε η BMW, αλλά έκτοτε έχει γίνει το πιο πολύτιμο κλασικό αυτοκίνητό της. Εδώ είναι η ιστορία του.
Σήμερα, η BMW είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής πολυτελών αυτοκινήτων στον κόσμο, αλλά αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρεία δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις της βομβαρδίστηκαν, ορισμένα από τα εργοστάσια βρίσκονταν στην Ανατολική Γερμανία υπό σοβιετικό έλεγχο και η εταιρεία δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στη νέα μεταπολεμική πραγματικότητα. Η BMW διατήρησε μια σειρά προπολεμικών μοντέλων και ετοιμαζόταν σιγά σιγά να παρουσιάσει τα πιο πρόσφατα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του ’50, στοχεύοντας στην αγορά πολυτελείας για να ανταγωνιστεί τον κύριο αντίπαλό της, τη Mercedes. Η παρουσίαση της BMW 501, ενός πολυτελούς σεντάν με εξακύλινδρους και V8 κινητήρες, ήταν μια αρκετά σημαντική στιγμή στην ιστορία της εταιρείας. Κανείς δεν περίμενε ένα τόσο προηγμένο, καλοσχεδιασμένο και ισχυρό πολυτελές σεντάν από μια εταιρεία που πάλευε να επιβιώσει. Παρά το γεγονός ότι ήταν ένα σπουδαίο αυτοκίνητο, η BMW 501 δεν είχε μεγάλες πωλήσεις, οπότε η εταιρεία άρχισε να παράγει την Isetta- πρόκειται για ένα φτηνό, εισαγωγικό μοντέλο που πλήρωνε τους λογαριασμούς και την κρατούσε όρθια.
Ωστόσο, υπήρχε ένα πρόβλημα. Οι πελάτες χρειάζονταν διευκρινίσεις σχετικά με το τι πραγματικά είναι η BMW. Με την Isetta κάλυπταν το φθηνότερο τμήμα της αγοράς, ενώ με την 501 ήταν από τα πιο ακριβά γερμανικά αυτοκίνητα της εποχής. Η BMW ήθελε απεγνωσμένα να γίνει μια μάρκα πολυτελείας και στα μέσα της δεκαετίας του ’50 συνειδητοποίησε ότι η εταιρεία χρειαζόταν ένα αυτοκίνητο “φωτοστέφανο” που θα χρησίμευε ως “μελέτη περίπτωσης” της μηχανικής και σχεδιαστικής αριστείας της BMW. Τον κύριο ρόλο στη σύλληψη αυτού του έργου είχε ο θρυλικός Max Hoffman, τότε εισαγωγέας της BMW στις ΗΠΑ. Έπεισε το διοικητικό συμβούλιο ότι υπήρχε ένα κενό στην αγορά των σπορ roadsters που θα ταίριαζε απόλυτα στην BMW. Η εταιρεία ήθελε απεγνωσμένα να εισέλθει στην προσοδοφόρα αμερικανική αγορά και συμφώνησε να κατασκευάσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο και να το πουλήσει μέσω του δικτύου αντιπροσώπων της Hoffman.
Έτσι, το 1955, μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria της Νέας Υόρκης, η BMW παρουσίασε το μοντέλο της, την BMW 507. Ήταν ένα εντυπωσιακό και πανέμορφο roadster σχεδιασμένο από τον Albrecht Von Goetz, ο οποίος σχεδίασε την BMW 503 (πολυτελές Gran Turismo). Με μακρύ καπό, κοντό πίσω μέρος και σπορ σιλουέτα κατασκευασμένη εξ ολοκλήρου από αλουμίνιο, ήταν ένα από τα πιο όμορφα αυτοκίνητα της εποχής ή όλων των εποχών, ανάλογα με το με ποιον μιλάτε. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο η εμφάνιση, και το 507 ήταν το πιο εξελιγμένο αυτοκίνητο για την εποχή του. Προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα, οι μηχανικοί της BMW χρησιμοποίησαν όσο το δυνατόν περισσότερα εξαρτήματα από υπάρχοντα μοντέλα, όπως το πλαίσιο, την ανάρτηση και το σύστημα μετάδοσης κίνησης. Το εσωτερικό ήταν ολοκαίνουργιο, με δερμάτινα καθίσματα και ραδιόφωνο στο βασικό εξοπλισμό.
Κάτω από αυτό το μακρύ καπό υπήρχε ένας αλουμινένιος κινητήρας V8 3,2 λίτρων, ο μοναδικός κινητήρας V8 στην Ευρώπη στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και ένα φανταστικό μηχανικό επίτευγμα. Ο κινητήρας ήταν συναρμολογημένος στο χέρι και απέδιδε 150 ίππους, που ήταν αξιοσέβαστος. Ο V8 ήταν παρόμοιος με αυτόν του BMW 501 sedan, αλλά ήταν ρυθμισμένος ώστε να έχει μεγαλύτερη ισχύ και υψηλότερες στροφές. Η ισχύς στέλνονταν στους πίσω τροχούς μέσω χειροκίνητου κιβωτίου ταχυτήτων 4 ταχυτήτων, και παρόλο που η BMW 507 προοριζόταν για Αμερικανούς αγοραστές, το αυτόματο κιβώτιο δεν ήταν επιλογή. Με συνολικό βάρος μόλις 1,3 τόνων, η BMW 507 μπορούσε να φτάσει τα 125 μίλια/ώρα και να επιταχύνει στα 100 μίλια/ώρα σε μόλις πάνω από 10 δευτερόλεπτα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, αυτά ήταν εντυπωσιακά νούμερα, και η 507 ήταν μια αξιοσέβαστη επίδοση. Λόγω του γεγονότος ότι όλα τα αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν στο χέρι και τα αμαξώματα κατασκευάστηκαν από αλουμίνιο, κανένα όχημα δεν είναι πανομοιότυπο και υπήρχαν κάποιες μικρές εξωτερικές διαφορές, όπως συμβαίνει με όλα τα αυτοκίνητα που κατασκευάζονται με αυτόν τον τρόπο.
Μετά την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού της αυτοκινητοβιομηχανίας, η BMW προετοίμασε την παραγωγή, ενώ ο Max Hoffman άρχισε να σχεδιάζει τις πωλήσεις. Οι αρχικές προσδοκίες ήταν ότι θα μπορούσαν να πωλούνται περίπου 2000 αυτοκίνητα ετησίως, με μέγιστη πιθανή ετήσια παραγωγή 5000 οχημάτων. Ο Hoffman οραματιζόταν ότι η BMW 507 θα τοποθετούνταν πάνω από τα φθηνά roadster των MG και Triumph και ως άμεσος ανταγωνιστής της Jaguar XK140 και της Chevrolet Corvette, αλλά κάτω από τα πανάκριβα αυτοκίνητα όπως η Mercedes 300SL ή η Ferrari 250. Ωστόσο, όταν τα πρώτα δείγματα έφτασαν στην αντιπροσωπεία του Hoffman, υπήρξε μια δυσάρεστη έκπληξη. Η αναμενόμενη τιμή λιανικής πώλησης των 5000 δολαρίων, η οποία θα έκανε το 507 πολύ ανταγωνιστικό, δεν επιτεύχθηκε. Αντίθετα, τα πρώτα αυτά παραδείγματα είχαν τιμή αυτοκόλλητου 9000 δολάρια, διπλάσια από την τιμή που πωλούσαν οι ανταγωνιστές.
Με μια τέτοια αύξηση της τιμής, ο Max Hoffman δυσκολεύτηκε πολύ να πουλήσει την BMW 507 στους πελάτες. Ο χειροποίητος χαρακτήρας, η προηγμένη τεχνολογία και τα υλικά ήταν πολύ δαπανηρά, και μετά από ενάμιση χρόνο, η τιμή ανέβηκε στα 10.500 δολάρια, που ήταν ακόμη πιο δύσκολο να δικαιολογηθεί. Το αυτοκίνητο εξακολουθούσε να είναι φανταστικό, όμορφο και γρήγορο, αλλά μόνο λίγοι μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Η παραγωγή διήρκεσε μόνο τρία χρόνια και το 1959, η BMW 507 ακυρώθηκε αφού κατασκευάστηκαν μόλις 242 αυτοκίνητα σε δύο σειρές με ελάχιστες διαφορές. Η BMW 507 αποδείχθηκε απογοητευτική για την BMW όσον αφορά τις πωλήσεις, καθώς η εταιρεία έχασε χρήματα από κάθε μοντέλο που κατασκεύασε. Δημοσιεύθηκε ότι ολόκληρη η περιπέτεια 507 έχασε πάνω από 15 εκατομμύρια DEM, που ήταν μια τεράστια απώλεια για μια εταιρεία που βρισκόταν ήδη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Ωστόσο, παρά την αποτυχία της να πουλήσει σε επαρκείς αριθμούς, η BMW 507 κατάφερε να γίνει μέρος της υψηλής κοινωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και είχε το μερίδιό της σε διάσημους ιδιοκτήτες. Ο Γερμανός άσος των αγώνων Hans Stuck και ο πρωταθλητής της F1, John Surtees, είχαν τα αυτοκίνητά τους από καινούργια. Αλλά η πιο δημοφιλής BMW 507 δεν ήταν άλλη από τον βασιλιά της ροκ, τον θρυλικό Elvis Presley. Στην πραγματικότητα κατείχε δύο οχήματα, με το πρώτο να αγοράζεται το 1959 ενώ υπηρετούσε στη Γερμανία. Είναι ενδιαφέρον ότι δεν οδηγούσε κανένα από αυτά πολύ, καθώς ήταν απρόθυμος να οδηγήσει χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων. Από τα 242 που κατασκευάστηκαν, περίπου 202 παραδείγματα είναι γνωστό ότι σώζονται, γεγονός που αποτελεί εκπληκτικό ποσοστό και δείχνει ότι οι τυχεροί ιδιοκτήτες γνωρίζουν καλά πόσο μοναδικό και φανταστικό ήταν, είναι και θα είναι πάντα αυτό το αυτοκίνητο.
