Με την πάροδο των ετών, και ιδιαίτερα στις καλύτερες εποχές τους, οι βρετανικές αυτοκινητοβιομηχανίες μας έχουν χαρίσει εξίσου πολλά εμβληματικά και εξαιρετικά επιθυμητά αυτοκίνητα. Παρόλα αυτά, μερικά ήταν πιο δημοφιλή από άλλα, με το Triumph Spitfire να είναι σίγουρα ένα από αυτά. Αυτό το θρυλικό roadster αποτελούσε πάντα επιλογή εκείνων που εκτιμούσαν την οδηγική εμπειρία πάνω απ’ όλα. Κατά τη διάρκεια των τριών δεκαετιών παραγωγής του, κατασκευάστηκε σε τέσσερις ξεχωριστές γενιές, με κάθε μία από αυτές να έχει τις γοητείες της. Εξαιτίας αυτού, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσουμε κάποιο από αυτά ως το πιο σημαντικό. Έτσι, σε αυτό το άρθρο, θα καλύψουμε όλες τις γενιές του Triumph Spitfire και θα δούμε πώς επηρέασαν τον κόσμο της αυτοκίνησης. Επιπλέον, θα καταλάβουμε ποιο από αυτά τα roadster είναι το πιο επιθυμητό από τους λάτρεις της αυτοκίνησης και τους συλλέκτες σήμερα.
Πώς το Triumph Spitfire πήρε το όνομά του
Πριν αναφερθούμε στις τεχνικές προδιαγραφές και άλλες λεπτομέρειες, ας εξερευνήσουμε πρώτα την προέλευση του ονόματος Spitfire. Στην πραγματικότητα, αυτό το εμβληματικό αυτοκίνητο οφείλει το όνομά του σε έναν άλλο θρύλο, ο οποίος συνέβαλε στην αναδιαμόρφωση του κόσμου το 1940. Ήταν η χρονιά που οι Γερμανοί, οι οποίοι μόλις είχαν κατακτήσει ολόκληρη την Ευρώπη, έστρεψαν την προσοχή τους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το σχέδιό τους ήταν να κάνουν αυτό το τελευταίο απομεινάρι της ελευθερίας να εγκαταλείψει τον πόλεμο, βομβαρδίζοντας εντατικά τις πόλεις και τα χωριά τους. Και στην αρχή φάνηκε ότι η Luftwaffe θα πετύχαινε τα σχέδιά της, καθώς είχε την απόλυτη κυριαρχία στον αέρα. Αυτό συνέβαινε, τουλάχιστον, μέχρις ότου η RIF ξεκαθαρίσει τη στρατηγική της και αρχίσει να αποκρούει τους εισβολείς.
Κατά τη διάρκεια αυτών των αεροπορικών αγώνων, ένα αεροπλάνο, συγκεκριμένα, αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένο και ξεχώρισε από τα υπόλοιπα – το Supermarine Spitfire. Αυτό το νεοσχεδιασμένο μαχητικό αεροπλάνο μπορούσε εύκολα να ξεπεράσει τα Messerschmitts και άλλους Γερμανούς αντιπάλους, γεγονός που κατά συνέπεια βοήθησε τους Βρετανούς να γυρίσουν τον πόλεμο υπέρ τους. Τα Spitfire, όσο ικανά και αν ήταν, σίγουρα δεν κέρδισαν μόνα τους τη μάχη της Βρετανίας, καθώς και άλλα αεροπλάνα είχαν τη δική τους συμμετοχή σε αυτή την τεράστια επιτυχία. Αλλά στα μάτια του έθνους, ήταν το υπέροχο Spitfire που άλλαξε το παιχνίδι και τελικά έσωσε το Ηνωμένο Βασίλειο. Εξαιτίας αυτού, απέκτησε τη φήμη σχεδόν ενός εθνικού ήρωα, του οποίου οι επιτυχίες λατρεύονται έκτοτε. Ήταν φυσικό οτιδήποτε μετέπειτα θα έφερε το όνομα Spitfire να έχει ένα τεράστιο βάρος στους ώμους του. Και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, η Triumph ήταν αποφασισμένη να έχει το αυτοκίνητο που θα ανταποκρινόταν στην πρόκληση. Αυτή είναι η ιστορία για το θρυλικό Triumph Spitfire.
Το σχεδόν άτυχο πρωτότυπο των Spitfires
Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός για το Spitfire, το αυτοκίνητο, είναι ότι παραλίγο να μην βγει στην παραγωγή. Οι εργασίες για το πρωτότυπό του ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν η Triumph ήταν ανεξάρτητη αυτοκινητοβιομηχανία. Αυτό το νέο roadster θα βασιζόταν στο επιτυχημένο σεντάν Herald, του οποίου το πλαίσιο και τα μηχανικά μέρη θα χρησιμοποιούσε. Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο θα είναι το αμάξωμα, με το επερχόμενο roadster να έχει σχεδιαστεί από τον Ιταλό σχεδιαστή Giovanni Michelotti. Όμως η παραγωγή έπρεπε να αναβληθεί λόγω των οικονομικών δυσκολιών της Triumph στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Αυτό οδήγησε στην εξαγορά της από την πολύ μεγαλύτερη Leyland. Οι νέοι ιδιοκτήτες, οι οποίοι ανακάλυψαν το σχεδόν εγκαταλελειμμένο πρωτότυπο, ενθουσιάστηκαν με την εμφάνισή του και το έθεσαν εσπευσμένα σε παραγωγή.
Η πρώτη γενιά Triumph Spitfire
Όταν εισήχθη στην παραγωγή το 1962, το Spitfire ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με το αρκετά χρόνια παλαιότερο πρωτότυπό του. Οι μόνες αξιοσημείωτες διαφορές ήταν ένας επανασχεδιασμένος πίσω προφυλακτήρας, ο οποίος χωριζόταν πλέον σε δύο τμήματα, και μια διαφορετική μάσκα. Πέρα από αυτό, το αυτοκίνητο αυτό ήταν ακριβώς αυτό που προοριζόταν αρχικά να είναι – ένα μικρό αυτοκίνητο με ανοιχτή οροφή, δύο θέσεις και εντυπωσιακή εμφάνιση. Όπως και οι ανταγωνιστές του, οι γραμμές του αμαξώματος της Triumph κυριαρχούνταν από ένα μακρύ καπό και ένα κοντό, κεκλιμένο καπό. Αλλά σε αντίθεση με τα περισσότερα από αυτά, προσέφερε μια εύκολα αναδιπλούμενη οροφή από μουσαμά ή μια σκληρή οροφή ως επιλογή. Λίγο ασυνήθιστο, δεδομένου ότι το Spitfire ήταν ένα προσιτό roadster, αν και αυτό ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο από τους αγοραστές.
Ως πρωτότυπο, η πρώτη γενιά του Spitfire roadster μοιραζόταν το μηχανικό της υπόβαθρο με μια πιο μαζικής παραγωγής Herald. Αυτό σήμαινε ότι διέθετε μια εξελιγμένη μπροστινή ανάρτηση και ένα σύστημα διεύθυνσης με οδοντωτούς τροχούς, μεταξύ άλλων προηγμένων χαρακτηριστικών. Αλλά το χαρακτηριστικό σήμα κατατεθέν του ήταν στο πίσω μέρος, όπου χρησιμοποιήθηκαν πίσω περιστρεφόμενοι άξονες αντί της παραδοσιακής διάταξης ζωντανών αξόνων. Αυτή η ρύθμιση έγινε πασίγνωστη για την εφαρμογή της στο Chevrolet Corvair, το οποίο μπορούσε να υπερστρέψει άγρια ή ακόμα και να ανατραπεί. Αλλά αυτή η τάση δεν ήταν τόσο εμφανής σε ένα μικρό και ελαφρύ αυτοκίνητο όπως το Spitfire. Στην πραγματικότητα, ένας έμπειρος οδηγός μπορεί να ελέγξει την υπερστροφή όταν αυτή συμβαίνει και να κρατήσει το αυτοκίνητο στην άκρη, κάνοντας την οδηγική εμπειρία ακόμα πιο συναρπαστική. Ο κινητήρας ήταν ένας μικρός 4κύλινδρος κινητήρας 1,2 λίτρων, ο οποίος απέδιδε 63 ίππους. Αυτό μπορεί να μην φαίνεται τόσο πολύ, αλλά το Spitfire ήταν εξαιρετικά ελαφρύ, ζυγίζοντας μόνο 1500 κιλά. Με αυτό και ένα καλά ισορροπημένο κιβώτιο ταχυτήτων, αυτό το roadster προσέφερε ανταγωνιστικές επιδόσεις.
Η δεύτερη γενιά του Triumph Spitfire
Επειδή η πρώτη Triumph είχε μεγάλη επιτυχία στους αγοραστές και πουλήθηκε σε μεγάλους αριθμούς, η Triumph αποφάσισε να μην την αλλάξει πολύ όταν δούλευε πάνω στον διάδοχό της. Ως αποτέλεσμα, το νέο αυτοκίνητο, που παρουσιάστηκε το 1965, ήταν παρόμοιο με αυτό που αντικατέστησε, με λίγες μόνο αισθητικές αναβαθμίσεις. Αυτό περιελάμβανε μια διαφορετική μάσκα και πιο πολυτελείς ταπετσαρίες, μεταξύ άλλων λεπτομερειών. Δεν υπήρξαν δραματικές αλλαγές ούτε κάτω από το δέρμα, με όλους τους μηχανισμούς να έχουν μεταφερθεί από το απερχόμενο μοντέλο. Ωστόσο, ο κινητήρας απέκτησε νέο καρμπυρατέρ και εκκεντροφόρο, γεγονός που αύξησε την απόδοσή του στους 67 ίππους.
Triumph Spitfire τρίτης γενιάς
Το 1967, μόλις δύο χρόνια μετά το μοντέλο δεύτερης γενιάς, κυκλοφόρησε ο διάδοχός του. Αυτή τη φορά, όμως, το νέο αυτοκίνητο είχε αισθητό επανασχεδιασμό και διάφορα αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Ενώ το συνολικό σχήμα παρέμεινε το ίδιο, το νέο αυτοκίνητο διέθετε πιο επιθετικές γραμμές αμαξώματος. Αυτό περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, πολύ μεγαλύτερους θόλους τροχών και ένα αναθεωρημένο μπροστινό μέρος. Το εσωτερικό ήταν πιο πολυτελές, με ξύλινο ταμπλό οργάνων και νέο τιμόνι.
Όπως και με τα προηγούμενα μοντέλα, το Spitfire τρίτης γενιάς μοιράστηκε τα περισσότερα μηχανικά μέρη του με το σεντάν Herald. Ως αποτέλεσμα, χρησιμοποίησε έναν αναβαθμισμένο κινητήρα 1,3 λίτρων, ο οποίος απέδιδε 75 ίππους. Με χρόνο 0-100 σε λιγότερο από 13 δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα σχεδόν 100 mph, το νέο Spitfire ήταν κάτι παραπάνω από ανταγωνιστικό σε σχέση με τους αντιπάλους του. Παρόλα αυτά, το 1969, τα μοντέλα για την αγορά των ΗΠΑ ήταν ελαφρώς παραλλαγμένα για να ανταποκρίνονται στους επερχόμενους κανονισμούς ελέγχου των εκπομπών ρύπων.
Η τέταρτη επανάληψη του Triumph Spitfire
Η τέταρτη γενιά, η οποία κυκλοφόρησε στην αγορά το 1970, το Spitfire είχε σχεδόν πανομοιότυπο μπροστινό μέρος με τον προκάτοχό του, καθώς ο σχεδιαστής επικεντρώθηκε στο πίσω μέρος. Εδώ, χρησιμοποιήθηκε ένα πιο τετράγωνο σχήμα αμαξώματος εμπνευσμένο από το νέο και εξαιρετικά επιτυχημένο Stag. Στο εσωτερικό, ο πίνακας οργάνων μετακινήθηκε από την παραδοσιακή κεντρική του θέση μπροστά από τον οδηγό. Επιπλέον, ήταν διαθέσιμη μια επανασχεδιασμένη σκληρή οροφή, η οποία ήταν πιο ανθεκτική.
Οι περισσότεροι μηχανικοί μηχανισμοί ήταν αρκετά παρόμοιοι με εκείνους του απερχόμενου μοντέλου. Με την ενσωμάτωση διαφόρων χαρακτηριστικών ασφαλείας, το νέο Spitfire ήταν ελαφρώς βαρύτερο, γεγονός που επηρέασε τις επιδόσεις του. Αλλά η πιο σημαντική αλλαγή έγινε στην πίσω ανάρτηση, αντιμετωπίζοντας την κάπως απρόβλεπτη συμπεριφορά του αυτοκινήτου. Αναθεωρώντας τον περιβόητο άξονα ταλάντευσης και δίνοντάς του αρνητική καμπύλη, οι μηχανικοί της Triumph κατάφεραν να κάνουν το νέο Spitfire ευκολότερο στον έλεγχο.
Το τελευταίο Triumph Spitfire
Το νέο και το τελευταίο Triumph Spitfire παρουσιάστηκε στα τέλη του 1973. Με γνώμονα την καλή υποδοχή των παλαιών αυτοκινήτων, οι σχεδιαστές αποφάσισαν να μην αναδιαμορφώσουν σημαντικά το εξωτερικό και το εσωτερικό. Οι μόνες αλλαγές έγιναν στους προφυλακτήρες και τα φωτιστικά σώματα, ώστε να ανταποκρίνονται στα νέα πρότυπα ασφαλείας. Στο εσωτερικό, έγιναν διαθέσιμες ανέσεις όπως βελτιωμένα καθίσματα με προσκέφαλα και ηλεκτρικά πλυντήρια οθόνης.
Η πιο σημαντική αναβάθμιση έγινε κάτω από το καπό, με το νέο αυτοκίνητο να διαθέτει πλέον κινητήρα 1,5 λίτρου. Το μοντέλο, με έμφαση στην αναβάθμιση, έλαβε την ονομασία Spitfire 1500. Όμως, παρά την αύξηση του όγκου, η ισχύς μειώθηκε στους μετριοπαθείς 53 ίππους. Αυτό οφειλόταν στη χαμηλότερη σχέση συμπίεσης, η οποία ήταν απαραίτητη για να επιτραπεί η χρήση καυσίμου χαμηλότερων οκτανίων που ήταν δημοφιλές στις ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, ο νέος κινητήρας είχε μεγάλη ροπή, γεγονός που έκανε την εμπειρία οδήγησης πολύ πιο χαλαρή. Τελικά, το Spitfire 1500 παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1980.
Ποιο είναι το πιο επιθυμητό Triumph Spitfire
Σε γενικές γραμμές, όλα τα μοντέλα Spitfire είναι δημοφιλή μεταξύ των λάτρεις της αυτοκίνησης. Ωστόσο, είναι ευρέως αποδεκτό ότι τα αυτοκίνητα τρίτης γενιάς είναι τα καλύτερα μεταξύ τους, καθώς προσφέρουν τις πιο ανταγωνιστικές επιδόσεις και χειρισμό. Η πιο πρόσφατη παραλλαγή, το Triumph Spitfire 1500, είναι επίσης πολύ δημοφιλές για τον ροπής κινητήρα του και την ευχάριστη οδηγική εμπειρία. Αυτά τα αυτοκίνητα δεν είναι τόσο ακριβά, με τα φθηνότερα να κοστίζουν λιγότερο από 10.000 δολάρια. Στο άλλο άκρο της κλίμακας, τα άθικτα μοντέλα μπορεί να φτάσουν σε τιμές πολύ πάνω από 30.000 δολάρια.
Συμπέρασμα
Το Triumph Spitfire ήταν ένα μικρό βρετανικό roadster με ανοιχτή οροφή που κατασκευάστηκε μεταξύ 1962 και 1980. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, περισσότερα από 300.000 αυτοκίνητα έφυγαν από τη γραμμή συναρμολόγησης. Πολλά από αυτά πουλήθηκαν στις ΗΠΑ, γεγονός που άνοιξε το δρόμο για άλλα μοντέλα της Triumph σε αυτή την προσοδοφόρα αγορά. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες επαίνεσαν τα Spitfire τους για τη στιβαρή αξιοπιστία και τη συναρπαστική οδηγική εμπειρία, καθιστώντας τα ένα από τα πιο επιθυμητά roadster της εποχής τους.
